MELODUNUM

MELODUNUM

oppid. episcopale inter Celtas, vetustissimum. ac iam inde a Iulio Caesare non ignobile, in insula fluminis Sequanae positum, vicinum Lutetiae, ab ea solum distans 20. milliaribus. Hîc Childebertus Rex Chlodovei M. filius, Episcopum cupiens ordinari, obsistente Leone Senonum Episcopô, frustra fuit. Gallice Melun en Gastinois. Melledunum in antiquis libris, Mecledunum Gregorio Turonensi. Oppid. Senonum Caesari: l. 7. Bell. Gall. c. 58. 60. Distinctum a Metiosedo Parisiorum seu Corbolio, contra quam Scaliger statuit. Nunc urbis area ipsam insulam et utramque Continentis ab opposito ripam, instar Lutetiae Paris. occupat. Estque partim in Bria, partim in Vastinio, in Praefectura tamen Insul. Franciae. 10. leuc. a Lutetia in Meridiem, 4. a Fontebellaqueo, 7. a Monasteriolo, ad fines Icaunae in CIrcium Baudr. Urbs olim cum titulo Comitatus, ab Hugone Capeto Burchardo ipsi gratissimo, donata, sub Roberto Rege ab Eude Campaniae Comite argenteis hastis expugnata, sed a Rege recepta est, A. C. 999. Bellis Anglicis Fortunae pila. Pagani de Meleun meminit Maria Trecensis Comitissa, in Literis ad Patrem Ludovicum VII: Regem, ex quo intelligitur, anteannos 500. Melodunum Meleun dici coepisse. Hadr. Vales. Notit Gall. Duchesnius antiq. urb. Gall. Ruillardus, Hist. Melodun.